15 tot 18 juli 2013 - Onze terugkeer naar België

Afscheid nemen kan lang duren.

Ons onderweg zijn naar huis was gepland via Rabanal del Camino -het dichtst bij zijnde vertrekpunt naar de 'Cruzo del Ferro' om een belofte waar te maken-, León en Burgos. Qua timing was dit perfect, want de eerste Eurolinesbus richting Brussel met nog beschikbare plaatsen vertrok op donderdagavond 18 juli.

Dus maandagmorgen 15 juli de sneltrein vanuit Santiago naar León op, een reis van iets meer dan 5h. Maar onderweg in het dorpje Brañuelas kregen we te maken met treinpech. De aangekondigde hersteltijd van één uur bleek een half uur langer te zijn. Gelukkig mocht elkeen die het wenste de trein verlaten. De 2 bars niet ver van de spoorlijn deden gouden zaken tot enkele fluitsignalen van de trein zijn herneming van de rit aankondigde. We kwamen dus stipt 1,5h later aan op onze bestemming voor die dag.

Na onze aankomst in León begon het te regenen, te donderen en te bliksemen... en dit ook nog kortstondig de daaropvolgende dag.

León.
Een bezoek aan de voornaamste Camino bezienswaardigheden stond op ons programma:
- zijn kathedraal met prachtige glasramen -binnenin en voor een klein deel ook buiten in restauratie, betalend om binnen te komen, maar de stempel was gratis-
- zijn kerken
- zijn kloosters, waarvan sommige werden omgebouwd tot parador, hotel en/of albergue
- zijn rechte stadsmuren en andere historische gebouwen -zelfs ééntje van Antonio Gaudi, jawel deze beter gekend van zijn 'Sagrada Familia' basiliek in Barcelona-
- en zijn musea -deze van de stad gratis voor grijsharige (zelfs nog niet) 'gepensioneerden' en in het 'Museo de León' dachten we een grafsteen uit XX BC gezien te hebben ;-).
Maar in het centrum waren vooral veel toeristen en weinig pelgrims. De gedachte aan Sint Jacob is evenwel zichtbaar aanwezig... zelfs onder de vorm van een 'Orden de Santiago' ter bescherming en verzorging van de pelgrims en gevestigd in het rijkelijk bedeelde 'Convento de San Marco'.

Maar te voet naar het Cruz del Ferro bleek ter plaatse problematisch... In tegenstelling tot onze informatie is er naar Rabanal del Camino -of naar een plaats op dagtochtafstand heen en terug- geen openbaar vervoer. Ook het huren van een fiets was onmogelijk en voor een anders noodzakelijke 3-daagse voettocht was er gezien onze gereserveerde terugreisbus geen tijd. We vonden een oplossing in de persoon van de Spaanse pelgrim José die bereid was onze wenssteentjes onderweg van zijn Camino aldaar in onze naam neer te leggen. Ons gemoed en onze rugzak wegen sedertdien alvast iets minder.

En donderdag reisden we dan per trein vanuit León naar Burgos. Nu was er geen vertraging, maar het treinstation ligt wel op 5 Spaanse km's afstand van het centrum... dus wij met de stadsbus de stad in.

Wegens tijdsgebrek brachten we slechts een bezoek aan één van de belangrijkste 'Camino Francés'-bezienswaardigheden: de 'Catedral de Santa María'. Hier kregen we onze laatste souvenierstempel, en tegen pelgrimstarief konden we kennis maken met de rijkelijk versierde kathedraal, met de graven van de sponsors uitkijkend op het resultaat van hun schenking, een sobere grafsteen van 'El Cid' en regelmatig een beeld van zijn hemelse vriend en redder in nood, Jacobus, al dan niet te paard als Matamoros.

's Avonds kwam de Eurolines-bus -komende van Lisabon en stipt 30' te laat- ons oppikken om ons voor een meer dan 17 uren durende reis terug naar Brussel te brengen. Onderweg was er terug een 'verplichte' Franse politionele halte -thans voor een paspoortcontrole van de gendarmerie-, enkele sanitaire stops... maar we waren op tijd in Brussel voor nog een kort, afsluitend ritje in een overvolle pendeltrein op een intens zomerse dag, met voor ons niet gekoelde staanplaatsen aan de toegangsdeuren van het rijtuig... het contrast met Spaanse treintoestanden kon niet groter zijn.

En hier eindigt ons Camino-verhaal... en nemen we draad terug op van vóór onze Camino... en dat wordt terug wennen als aan:
- het niet meer alle dagen op dagtocht geladen met een zware rugzak
- het voortaan stoppen voor een rood licht i.p.v. over te steken als er geen verkeer is
- de mogelijkheid van uit avondeten gaan vóór 20h
- de hogere uitgaven voor eten en drinken
- minder 'patatas fritas' bij het eten
- de winkels niet open tot na 21h... maar ook geen siësta-sluiting
- minder haarkappers... en apothekers
- het weten waar 's avonds je bed staat en niet alle dagen je slaapzak en/of -linnen moeten opbinden
- niet om de 2 dagen meer op zoek naar een 'lavadora' en/of ' secadora'
- het suikersnoepen afleren
- vanaf nu zelf onze wekker instellen i.p.v. te genieten van de wekgeluiden van de medepelgrims,
- maar vooral terug in de Nederlandse taal begrepen te worden.

We zullen die Spaanse toestanden evenwel missen...

Wij willen ten slotte ook langs deze weg nogmaals elkeen van ganser harte bedanken die soms meer dan een steentje hebben bijgedragen om onze Camino onvergetelijk te maken als onze partners, familie, vrienden, (ex)collega's, kennissen en de vele mede-pelgrims die tezamen met ons een stuk van hun Camino deelden.  We denken hierbij in het bijzonder aan het vertrek-etentje met bijhorende reisattributen, de vele telefoontjes, e-mailtjes, familiefoto's en sms-kens onderweg, de boeiende ontmoetingen en enthousiaste hospitalero's die onze Weg kruisten, en last but not least onze sponsors voor hun giften aan het KinderKankerFonds.


Het was, zoals Christa Wolf het verwoordde:
" Eens in je leven, op het juiste ogenblik,
moet je in iets onmogelijks hebben geloofd ".

Ann en Wim